تفکر عبادت است و از برترین عبادات و باشگاه، معبدی است بنا شده برای چنین عبادتی. در این معبد غیر از این عمل برتر، هیچ هدف، ثمره، نتیجه و جایگاهی متصور نیست. نه پیشرفت اجتماعی و هدف سیاسی، نه انتشار اوراق علمی و تحصیل مقامات ظاهری و نه سرکوب مخالفین فکری و اعتقادی، هیچ کدام کارکرد، ثمره و هدف این معبد نیست.

آنکه به این معبد وارد می¬شود باید که قبل از ورود، تمام انگیزه، نیت و علاقه خود را کنار بگذارد و خالص، پاکیزه، غسل کرده و طاهر، برای قرار گرفتن بر مسیر نامتناهی اندیشیدن و تفکر نمودن، به درون خویش بازگردد و آنچه از اندیشه¬های ژرف و بی¬انتها در درون اوست را، به عنوان ثمره مناجات خداوند با بندگان ژرف¬اندیش خود، به زبان آورده و تقدیم به ساحت این معبد نماید.
آنکه به این معبد درآید، باید که از کینه¬هایی که تفکر او را می¬آزارد، از نگریستن به دیگری که او را از درون¬نگری باز می¬دارد، از هدف¬های مادّی و معنوی که مانع عبادت آزادگان است، از خدمت کردن به عالم ماده و ابعاد آن، چون سیاست، اقتصاد، نام و جسم بندگان و از هر عبادتی که او را از کنه ذات عقل¬های عبادت کنندگان این معبد بازمی¬دارد، دوری کند چرا که اینجا ساحت مقدس خداوند است و غیر از عبادت خالصانه مقبول نیست. آنکه به این معبد درآید باید به ذات و کنه وجود خویش بازگردد که همان اندیشه و معرفت است چرا که ذات نامتناهی، در کتاب فرستاده¬اش فرمود:
"انسان را نیافریدیم مگر برای عبادت کردن"
و خاصان فرستاده¬اش فرمودند:
"یعنی شناختن و درک کردن"
معبدی چنین پاک را، آب و نانی نیست تا نزاعی باشد، ثمره و نتیجه¬ای ظاهری نیست تا مسئول و مسئولیتی باشد، جریان اداری و دور قمری نیست تا مدیر و اداره کننده¬ای داشته باشد. در این معبد سیر بیرونی و هدف عرفی، از آنچه که دیگران می¬پسندند وجود ندارد تا رئیس و ریاستی باشد. معبد را گنجینه¬ای ظاهری و سرّ بیرونی نیست تا بر آن قفل و نگهبانی بگمارند، هر چه هست مناجات اندیشمندان است با درون خود که آن را به ساحت این معبد تقدیم می-کنند.
اگرچه کتابت، عادت اندیشه گرانی است که به معبد درآیند و کتاب¬ها بوستان و گلستان آنان است، امّا سرّ و ثمرۀ عبادات این معبد، در وَجد و وجود آنان است و معبد را اسرار مکتوبی نیست تا بر آن دبیرانی بگمارند. اگر معبد را خادمانی است که به تبرک، خدمت معبد می¬کنند، آنان درون خویش را می¬جویند و در بیرون، سر به خدمت فرو می-آورند و اگر کسانی پاک نشده و آتش درون خویش نیافته به آنجا می¬آیند، فرزانگان این معبد را عادت نیست که سر از روشنائی درون خویش بردارند و بر تاریکی بیرون بنگرند. این رسم و عادت این معبد است؛ هر که خواهد درآید تا آتش درون خود را در اینجا بیابد و تماشا کند و هر که از این طایفه نیست بگریزد و جان تاریک خویش بیرون برد.