حکمت نامتناهی (جست‌وجو و نگرانی لایزال انسان در دیالوگ با آفاق بی‌کران اندیشه)
نشست (۷۰) – پیرامون تفکّر وجودی
سه‌شنبه ۲۰ تیر ۱۴۰۲
📝 چکیده
در نشست ۶۷ حکمت نامتناهی، گزارشی از یک سفر جوهری داده شد. در مواجهه‌ی پس از آن، در عین پذیرفتن این تجربه و آثار آن، اختلاف نظر اساسی بر سر این بود که آیا چنین گزارشی می‌تواند گزارش یک سفر جوهری باشد و آیا نباید به جای پرداختن به یک سفر ذهنی به پدیدار شناسی آن پرداخت؟
در مقابل سوال دیگری نیز مطرح می‌شود:
آیا آنچه ما را قادر می‌سازد که با جهان خارج ارتباط بگیریم یک سفر پدیدارشناسانه است و نه هیچ چیز دیگر؟
در پی این نقد و نگاه نقادانه به امر ذهنی، گفتگویی درگرفت مبنی براینکه مرز کشیدن بین امر ذهنی و امر واقعی و وجودی همیشه درست و کامل نیست. اینگونه نیست که امر ذهنی و فکری همیشه بتواند از امر وجودی کاملاً جدا باشد و برای انسان مراتبی از عینیت قابل تصور است که تمامی وجود او درگیر یک سفر است. این حالت سفر جوهری، تمامی ابعاد انسانی –از جمله تفکر- را در بر می‌گیرد و این سفر نه تنها امکان‌پذیر است، بلکه عالی‌ترین تجربه فراگیر انسان می‌تواند باشد و تمامی ابعاد انسانی را احاطه کرده و بسیار فراتر از یک سفر و گذر پدیدارشناسانه –به معنی رایج آن- است.
مهمترین امر اختلافی در این مواجهه قبل از آنکه به یک تصدیق برگردد، بازگشت به یک تصور بود: تصور تفکر وجودی. سوال اصلی این می‌توانست باشد که آیا امکان دارد امر ذهنی با امر وجودی و فراگیر انسان ادغام شده و پروسه‌ای شکل بگیرد که از تمامی فرایندهای انسان کامل‌تر و تمام‌تر است؟
بنابراین اکنون نیاز داریم که گفتگوهای بیشتری در مورد تصور تفکر وجودی داشته باشیم و احتمالاً این تصویر مشترک -اگر شکل بگیرد- می‌تواند به تصدیق مشترک منتهی شود.
برای این امر ابتدا از نقد یک متن در مورد تفکر وجودی آغاز می‌کنیم، یعنی جلسه ۸۲ رساله عملیه ۳ با موضوع “تفکر وجودی”.
سوالات و نقدهای ما در جلسه حکمت نامتناهی می‌تواند محور توضیح و تبیین نهائی و دوباره موضوع در جلسه دیگر حکمت باشد.
صوت «حکمت نامتناهی (۷۰)» – بخش‌های یکم – دوم – سوم
ویدئوی «حکمت نامتناهی (۷۰)»
